Węglowodany w diecie doustnej pochodzą głównie ze skrobi oraz disacharydów. W przewodzie pokarmowym skrobia i sacharydy złożone ulegają hydrolizie pod wpływem działania amylazy i disacharydazy, a następnie wchłaniane są w jelicie cienkim. Prawie połowa spożytych węglowodanów przekształca się w glukozę, a pozostała część we fruktozę i galaktozę. Większość glukozy przechodzi do krwi i jest pobierana przez komórki jako źródło energii. Pozostała część glukozy, fruktoza i galaktoza są przekształcane w glikogen, magazynowany w wątrobie i mięśniach jako rezerwowe źródło energii. Poza węglowodanami źródłem glukozy mogą być białko i Huszcze podlegające procesowi glukoneogenezy.
W stanie głodu glikogen zmagazynowany w wątrobie i mięśniach staje się ponownie źródłem glukozy w procesie glikogenolizy. W pełnym odżywianiu pozajelitowym węglowodany, najczęściej w postaci glukozy, są również głównym źródłem energii.
W zależności od wieku dziecka zmienia się tolerancja na duże dawki glukozy podawanej dożylnie. Już noworodki dobrze tolerują podaż 20-25 g glukozy na 1 kg masy ciała pod warunkiem równomiernej podaży roztworu.
W zależności od drogi podania płynu stosuje się różne stężenia glukozy. W przypadku podaży do żył obwodowych stężenie glukozy nie powinno przekraczać 10- -13% ze względu na hipertonię roztworu i związane z tym powikłania (zakrzepowe zapalenie żył). W przypadku żył centralnych, gdzie roztwór hipertoniczny rozcieńczony jest dużym strumieniem krwi, stężenia glukozy mogą być wyższe, do 20-25 %
